Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 7. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1857.
du?' 'Mann,' säd se, 'wenn ik nich de Sünn un de Maan kan upgaan laten, un mutt dat so ansehn, dat de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen, un hebb kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.' Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so'n Schudder äwerleep. 'Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.' 'Ach, Fru,' säd de Mann, un füll vör eer up de Knee, 'dat kann de Butt nich. Kaiser un Paabst kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Paabst.' Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen ehr so wild üm den Kopp, da reet se sik dat Lyfken up, un geef em eens mit dem Foot un schreed 'ik holl dat nich uut, un holl dat nich länger uut, wult du hengaan??' Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as unsinnig. Buten awer güng de Storm, un bruusde dat he kuum up den Föten staan kunn: de Huser un de Bömer waiden um, un de Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnerd un blitzd, un de See güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un de hadden bawen all ene witte Kroon von Schuum up. Do schre he, un kun syn egen Woord nich hören, 'Manntje, Manntje, Timpe Te, Buttje, Buttje in der See, myne Fru de Jlsebill will nich so as ik wol will.' 'Na, wat will se denn?' säd de Butt. 'Ach,' säd he, 'se will warden as de lewe Gott.' 'Ga man hen, se sitt all weder in'n Pißputt.' Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag. du?’ ‘Mann,’ säd se, ‘wenn ik nich de Sünn un de Maan kan upgaan laten, un mutt dat so ansehn, dat de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen, un hebb kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.’ Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so’n Schudder äwerleep. ‘Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.’ ‘Ach, Fru,’ säd de Mann, un füll vör eer up de Knee, ‘dat kann de Butt nich. Kaiser un Paabst kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Paabst.’ Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen ehr so wild üm den Kopp, da reet se sik dat Lyfken up, un geef em eens mit dem Foot un schreed ‘ik holl dat nich uut, un holl dat nich länger uut, wult du hengaan??’ Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as unsinnig. Buten awer güng de Storm, un bruusde dat he kuum up den Föten staan kunn: de Huser un de Bömer waiden um, un de Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnerd un blitzd, un de See güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un de hadden bawen all ene witte Kroon von Schuum up. Do schre he, un kun syn egen Woord nich hören, ‘Manntje, Manntje, Timpe Te, Buttje, Buttje in der See, myne Fru de Jlsebill will nich so as ik wol will.’ ‘Na, wat will se denn?’ säd de Butt. ‘Ach,’ säd he, ‘se will warden as de lewe Gott.’ ‘Ga man hen, se sitt all weder in’n Pißputt.’ Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag. <TEI> <text> <body> <div n="1"> <p><pb facs="#f0141" n="108"/> du?’ ‘Mann,’ säd se, ‘wenn ik nich de Sünn un de Maan kan upgaan laten, un mutt dat so ansehn, dat de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen, un hebb kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.’ Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so’n Schudder äwerleep. ‘Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.’ ‘Ach, Fru,’ säd de Mann, un füll vör eer up de Knee, ‘dat kann de Butt nich. Kaiser un Paabst kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Paabst.’ Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen ehr so wild üm den Kopp, da reet se sik dat Lyfken up, un geef em eens mit dem Foot un schreed ‘ik holl dat nich uut, un holl dat nich länger uut, wult du hengaan??’ Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as unsinnig.</p><lb/> <p>Buten awer güng de Storm, un bruusde dat he kuum up den Föten staan kunn: de Huser un de Bömer waiden um, un de Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnerd un blitzd, un de See güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un de hadden bawen all ene witte Kroon von Schuum up. Do schre he, un kun syn egen Woord nich hören,</p><lb/> <lg type="poem"> <l>‘Manntje, Manntje, Timpe Te,</l><lb/> <l>Buttje, Buttje in der See,</l><lb/> <l>myne Fru de Jlsebill</l><lb/> <l>will nich so as ik wol will.’</l><lb/> </lg> <p>‘Na, wat will se denn?’ säd de Butt. ‘Ach,’ säd he, ‘se will warden as de lewe Gott.’ ‘Ga man hen, se sitt all weder in’n Pißputt.’</p><lb/> <p>Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag.</p> </div><lb/> <milestone rendition="#hr" unit="section"/><lb/> </body> </text> </TEI> [108/0141]
du?’ ‘Mann,’ säd se, ‘wenn ik nich de Sünn un de Maan kan upgaan laten, un mutt dat so ansehn, dat de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen, un hebb kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.’ Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so’n Schudder äwerleep. ‘Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.’ ‘Ach, Fru,’ säd de Mann, un füll vör eer up de Knee, ‘dat kann de Butt nich. Kaiser un Paabst kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Paabst.’ Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen ehr so wild üm den Kopp, da reet se sik dat Lyfken up, un geef em eens mit dem Foot un schreed ‘ik holl dat nich uut, un holl dat nich länger uut, wult du hengaan??’ Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as unsinnig.
Buten awer güng de Storm, un bruusde dat he kuum up den Föten staan kunn: de Huser un de Bömer waiden um, un de Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnerd un blitzd, un de See güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un de hadden bawen all ene witte Kroon von Schuum up. Do schre he, un kun syn egen Woord nich hören,
‘Manntje, Manntje, Timpe Te,
Buttje, Buttje in der See,
myne Fru de Jlsebill
will nich so as ik wol will.’
‘Na, wat will se denn?’ säd de Butt. ‘Ach,’ säd he, ‘se will warden as de lewe Gott.’ ‘Ga man hen, se sitt all weder in’n Pißputt.’
Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag.
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1857 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1857/141 |
| Zitationshilfe: | Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 7. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1857, S. 108. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1857/141>, abgerufen am 23.11.2024. |
