niks wünschd?' säd de Fru. 'Ne,' säd de Mann, 'wat schull ik my wünschen?' 'Ach,' säd de Fru, 'dat is doch äwel, hyr man jümmer in'n Pißputt to waanen, dat stinkt un is so eeklig: du haddst uns doch ene lüttje Hütt wünschen kunnt. Ga noch hen un roop em: segg em wy wählt 'ne lüttje Hütt hebben, he dait dat gewiß.' 'Ach,' säd de Mann, 'wat schull ik door noch hengaan?' 'J,' säd de Fru, 'du haddst em doch fungen, un hest em wedder swemmen laten, he dait dat gewiß. Ga glyk hen.' De Mann wull noch nich recht, wull awerst syn Fru ook nich to weddern syn un güng hen na der See.
As he door köhm, wöör de See ganß gröön un geel un goor nich meer so blank. So güng he staan und säd
'Männtje, Manntje, Timpe Te, Buttje, Buttje in der See, myne Fru de Jlsebill will nich so as ik wol will.'
Do köhm de Butt answemmen und säd 'na, wat will se denn?' 'Ach,' säd de Mann, 'ik hebb dy doch fungen hatt, nu säd myn Fru ik hadd my doch wat wünschen schullt. Se mag nich meer in'n Pißputt wanen, se wull geern 'ne Hütt.' 'Ga man hen,' säd de Butt, 'se hett se all.'
Do güng de Mann hen, un syne Fru seet nich meer in'n Pißputt, dar stünn awerst ene lüttje Hütt, un syne Fru seet vör de Döhr up ene Bänk. Do nöhm syne Fru em by de Hand un säd to em 'kumm man herin, süh, nu is dat doch veel beter.' Do güngen se henin, un in de Hütt was een lüttjen Vörplatz un ene lüttje
niks wünschd?’ säd de Fru. ‘Ne,’ säd de Mann, ‘wat schull ik my wünschen?’ ‘Ach,’ säd de Fru, ‘dat is doch äwel, hyr man jümmer in’n Pißputt to waanen, dat stinkt un is so eeklig: du haddst uns doch ene lüttje Hütt wünschen kunnt. Ga noch hen un roop em: segg em wy wählt ’ne lüttje Hütt hebben, he dait dat gewiß.’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘wat schull ik door noch hengaan?’ ‘J,’ säd de Fru, ‘du haddst em doch fungen, un hest em wedder swemmen laten, he dait dat gewiß. Ga glyk hen.’ De Mann wull noch nich recht, wull awerst syn Fru ook nich to weddern syn un güng hen na der See.
As he door köhm, wöör de See ganß gröön un geel un goor nich meer so blank. So güng he staan und säd
‘Männtje, Manntje, Timpe Te, Buttje, Buttje in der See, myne Fru de Jlsebill will nich so as ik wol will.’
Do köhm de Butt answemmen und säd ‘na, wat will se denn?’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘ik hebb dy doch fungen hatt, nu säd myn Fru ik hadd my doch wat wünschen schullt. Se mag nich meer in’n Pißputt wanen, se wull geern ’ne Hütt.’ ‘Ga man hen,’ säd de Butt, ‘se hett se all.’
Do güng de Mann hen, un syne Fru seet nich meer in’n Pißputt, dar stünn awerst ene lüttje Hütt, un syne Fru seet vör de Döhr up ene Bänk. Do nöhm syne Fru em by de Hand un säd to em ‘kumm man herin, süh, nu is dat doch veel beter.’ Do güngen se henin, un in de Hütt was een lüttjen Vörplatz un ene lüttje
<TEI><text><body><divn="1"><p><pbfacs="#f0196"n="114"/>
niks wünschd?’ säd de Fru. ‘Ne,’ säd de Mann, ‘wat schull ik my wünschen?’‘Ach,’ säd de Fru, ‘dat is doch äwel, hyr man jümmer in’n Pißputt to waanen, dat stinkt un is so eeklig: du haddst uns doch ene lüttje Hütt wünschen kunnt. Ga noch hen un roop em: segg em wy wählt ’ne lüttje Hütt hebben, he dait dat gewiß.’‘Ach,’ säd de Mann, ‘wat schull ik door noch hengaan?’‘J,’ säd de Fru, ‘du haddst em doch fungen, un hest em wedder swemmen laten, he dait dat gewiß. Ga glyk hen.’ De Mann wull noch nich recht, wull awerst syn Fru ook nich to weddern syn un güng hen na der See.</p><lb/><p>As he door köhm, wöör de See ganß gröön un geel un goor nich meer so blank. So güng he staan und säd</p><lb/><lgtype="poem"><l>‘Männtje, Manntje, Timpe Te,</l><lb/><l>Buttje, Buttje in der See,</l><lb/><l>myne Fru de Jlsebill</l><lb/><l>will nich so as ik wol will.’</l><lb/></lg><p>Do köhm de Butt answemmen und säd ‘na, wat will se denn?’‘Ach,’ säd de Mann, ‘ik hebb dy doch fungen hatt, nu säd myn Fru ik hadd my doch wat wünschen schullt. Se mag nich meer in’n Pißputt wanen, se wull geern ’ne Hütt.’‘Ga man hen,’ säd de Butt, ‘se hett se all.’</p><lb/><p>Do güng de Mann hen, un syne Fru seet nich meer in’n Pißputt, dar stünn awerst ene lüttje Hütt, un syne Fru seet vör de Döhr up ene Bänk. Do nöhm syne Fru em by de Hand un säd to em ‘kumm man herin, süh, nu is dat doch veel beter.’ Do güngen se henin, un in de Hütt was een lüttjen Vörplatz un ene lüttje
</p></div></body></text></TEI>
[114/0196]
niks wünschd?’ säd de Fru. ‘Ne,’ säd de Mann, ‘wat schull ik my wünschen?’ ‘Ach,’ säd de Fru, ‘dat is doch äwel, hyr man jümmer in’n Pißputt to waanen, dat stinkt un is so eeklig: du haddst uns doch ene lüttje Hütt wünschen kunnt. Ga noch hen un roop em: segg em wy wählt ’ne lüttje Hütt hebben, he dait dat gewiß.’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘wat schull ik door noch hengaan?’ ‘J,’ säd de Fru, ‘du haddst em doch fungen, un hest em wedder swemmen laten, he dait dat gewiß. Ga glyk hen.’ De Mann wull noch nich recht, wull awerst syn Fru ook nich to weddern syn un güng hen na der See.
As he door köhm, wöör de See ganß gröön un geel un goor nich meer so blank. So güng he staan und säd
‘Männtje, Manntje, Timpe Te,
Buttje, Buttje in der See,
myne Fru de Jlsebill
will nich so as ik wol will.’
Do köhm de Butt answemmen und säd ‘na, wat will se denn?’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘ik hebb dy doch fungen hatt, nu säd myn Fru ik hadd my doch wat wünschen schullt. Se mag nich meer in’n Pißputt wanen, se wull geern ’ne Hütt.’ ‘Ga man hen,’ säd de Butt, ‘se hett se all.’
Do güng de Mann hen, un syne Fru seet nich meer in’n Pißputt, dar stünn awerst ene lüttje Hütt, un syne Fru seet vör de Döhr up ene Bänk. Do nöhm syne Fru em by de Hand un säd to em ‘kumm man herin, süh, nu is dat doch veel beter.’ Do güngen se henin, un in de Hütt was een lüttjen Vörplatz un ene lüttje
Informationen zur CAB-Ansicht
Diese Ansicht bietet Ihnen die Darstellung des Textes in normalisierter Orthographie.
Diese Textvariante wird vollautomatisch erstellt und kann aufgrund dessen auch Fehler enthalten.
Alle veränderten Wortformen sind grau hinterlegt. Als fremdsprachliches Material erkannte
Textteile sind ausgegraut dargestellt.
Sie haben einen Fehler gefunden?
Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform
DTAQ melden.
Kommentar zur DTA-Ausgabe
Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert.
Weitere Informationen …
Wikisource: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in Wikisource-Syntax.
(2015-05-11T18:40:00Z)
Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme aus Wikisource entsprechen muss.
Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 6. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1850, S. 114. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1850/196>, abgerufen am 17.02.2025.
Alle Inhalte dieser Seite unterstehen, soweit nicht anders gekennzeichnet, einer
Creative-Commons-Lizenz.
Die Rechte an den angezeigten Bilddigitalisaten, soweit nicht anders gekennzeichnet, liegen bei den besitzenden Bibliotheken.
Weitere Informationen finden Sie in den DTA-Nutzungsbedingungen.
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf
diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken
dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder
nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der
Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden.
Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des
§ 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen
Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung
der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu
vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
2007–2025 Deutsches Textarchiv, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften
(Kontakt).
Zitierempfehlung: Deutsches Textarchiv. Grundlage für ein Referenzkorpus der neuhochdeutschen Sprache. Herausgegeben von der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften, Berlin 2025. URL: https://www.deutschestextarchiv.de/.