Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 3. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1837.
wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede. Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de lüttje Dochter ook herup un sed 'Moder, giv mi eenen Appel.' 'Ja, min Kind' sed de Fru, un gav eer eenen schönen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. 'Moder,' sed de lüttje Dochter, 'schall Broder nich ook eenen hebben?' Dat vördrot de Fru, doch sed se 'ja, wenn he ut de School kümmt.' Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Böse över eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed 'du sast nich eer eenen hebben as Broder.' Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de lüttje Jung in de Dör, daar gav eer de Böse in, dat se früntlich to em sed 'miin Sön, wist du eenen Appel hebben?' und sach em so hastig an. 'Moder, sed de lüttje Jung, wat sühst du gräsig ut! ja, giv mi eenen Appel.' Daar was er as sull se em toriden; 'kumm mit mi' sed se, un maakt den Deckel up, 'haal di eenen Appel herut.' Und as sick de lütt Jung henin bückt, so reet er de Böse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un ünner de rooden Appel feel. Daar äverleep eer dat in de Angst, un dacht 'kund ick dat van mi bringen.' Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de dävelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede. Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de luͤttje Dochter ook herup un sed ‘Moder, giv mi eenen Appel.’ ‘Ja, min Kind’ sed de Fru, un gav eer eenen schoͤnen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. ‘Moder,’ sed de luͤttje Dochter, ‘schall Broder nich ook eenen hebben?’ Dat voͤrdrot de Fru, doch sed se ‘ja, wenn he ut de School kuͤmmt.’ Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Boͤse oͤver eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed ‘du sast nich eer eenen hebben as Broder.’ Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de luͤttje Jung in de Doͤr, daar gav eer de Boͤse in, dat se fruͤntlich to em sed ‘miin Soͤn, wist du eenen Appel hebben?’ und sach em so hastig an. ‘Moder, sed de luͤttje Jung, wat suͤhst du graͤsig ut! ja, giv mi eenen Appel.’ Daar was er as sull se em toriden; ‘kumm mit mi’ sed se, un maakt den Deckel up, ‘haal di eenen Appel herut.’ Und as sick de luͤtt Jung henin buͤckt, so reet er de Boͤse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un uͤnner de rooden Appel feel. Daar aͤverleep eer dat in de Angst, un dacht ‘kund ick dat van mi bringen.’ Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de daͤvelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen <TEI> <text> <body> <div n="1"> <p><pb facs="#f0308" n="277"/> wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede.</p><lb/> <p>Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de luͤttje Dochter ook herup un sed ‘Moder, giv mi eenen Appel.’ ‘Ja, min Kind’ sed de Fru, un gav eer eenen schoͤnen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. ‘Moder,’ sed de luͤttje Dochter, ‘schall Broder nich ook eenen hebben?’ Dat voͤrdrot de Fru, doch sed se ‘ja, wenn he ut de School kuͤmmt.’ Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Boͤse oͤver eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed ‘du sast nich eer eenen hebben as Broder.’ Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de luͤttje Jung in de Doͤr, daar gav eer de Boͤse in, dat se fruͤntlich to em sed ‘miin Soͤn, wist du eenen Appel hebben?’ und sach em so hastig an. ‘Moder, sed de luͤttje Jung, wat suͤhst du graͤsig ut! ja, giv mi eenen Appel.’ Daar was er as sull se em toriden; ‘kumm mit mi’ sed se, un maakt den Deckel up, ‘haal di eenen Appel herut.’ <choice><sic>nnd</sic><corr>Und</corr></choice> as sick de luͤtt Jung henin buͤckt, so reet er de Boͤse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un uͤnner de rooden Appel feel. Daar aͤverleep eer dat in de Angst, un dacht ‘kund ick dat van mi bringen.’ Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de daͤvelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen </p> </div> </body> </text> </TEI> [277/0308]
wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede.
Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de luͤttje Dochter ook herup un sed ‘Moder, giv mi eenen Appel.’ ‘Ja, min Kind’ sed de Fru, un gav eer eenen schoͤnen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. ‘Moder,’ sed de luͤttje Dochter, ‘schall Broder nich ook eenen hebben?’ Dat voͤrdrot de Fru, doch sed se ‘ja, wenn he ut de School kuͤmmt.’ Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Boͤse oͤver eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed ‘du sast nich eer eenen hebben as Broder.’ Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de luͤttje Jung in de Doͤr, daar gav eer de Boͤse in, dat se fruͤntlich to em sed ‘miin Soͤn, wist du eenen Appel hebben?’ und sach em so hastig an. ‘Moder, sed de luͤttje Jung, wat suͤhst du graͤsig ut! ja, giv mi eenen Appel.’ Daar was er as sull se em toriden; ‘kumm mit mi’ sed se, un maakt den Deckel up, ‘haal di eenen Appel herut.’ Und as sick de luͤtt Jung henin buͤckt, so reet er de Boͤse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un uͤnner de rooden Appel feel. Daar aͤverleep eer dat in de Angst, un dacht ‘kund ick dat van mi bringen.’ Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de daͤvelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1837 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1837/308 |
| Zitationshilfe: | Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 3. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1837, S. 277. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1837/308>, abgerufen am 16.02.2025. |
