Fritsch, Ahasver: Tractatus Nomico-Politicus [...] Von Zünft- und Jnnungs-Recht. Naumburg u. a., 1669.additio. non indefinite mactationem peeudum prohiberi (illa enim proprie adopificium carnariorum spectat, nec sine ea aut popinae servire, aut o- pisicium civibus praestare possunt) sed illam, quae cum venditione car- nis in macello ad pondus conjuncta est, unde haec verba junguntur Schlachten und Verkauffen. Abunde jam demonstratum, illam per- tinere ad carnem recentem, de cujus venditione actum, quando decre- ta processerunt, ideo non aliter quam de subjecta materia accipi que- unt. Superest ut de altero capite praesentis litis speciatim videamus, concernente pecudum viventium, venditionem. Circa hoc jus pro- hibendi nullum apparet a parte actorum. Nec en im super iis mercimo- nium his ullo statuto, privilegio aut simili indultu concessum est, ut soli possent idem exercere aut alios ab eo removere. Ad quod proban- dum satis est, nullum in id demonstrari literam aut syllabam. Nam u- bi actor caret jure agendi, inanis est actio, & ille a limite judicii repel- lendus, etsi nihil a reo opponitur. Felin. ad c., super his numer. 18. x. de Accusat. Cravett. consil. 182. numer. 8. Ratio hoc cuivis dictat, quod ces- sante tali jure ex quo soli alicui est facultas, cessat jus alios prohibendi. Et si accuratius examinabitur haec res, nec quidem jus id mercimonium exercendi Laniones habent, nedum ut soli exerceant. Haud in ipsorun privilegiis ullo verbo ejus facta reperitur licentia ut deficiente lege & jus deficit, nec opificio eorum cohaeret, imo potius alienum est, cum illi conveniat, mactata pecora & ex iis carnes vendere macello. Ven- ditio autem vivorum pecorum non est opificii sed mercaturae gen nec in macello fit, sed ubique. Nec modo deficit a parte actorum jus pro- hibendi, sed nec est a parte reorum causa, eos ab isto mercimonio ex- cludendi. Quod enim ad commercia attinet, sunt illa juris gentium, liberae facultatis, nec ex iis alicui quidquam sine justa causa adimendun aut praecludendum l. 1. l. 2. C. de commerc. l. an C. de Monopol. In talibus, quae naturali gentiun jure licita sunt, eam ex naturali ratione, quae sum- ma lexest, petitam usurpamus regulam. Licitum esse & manere quod non reperitur prohibitun. Quando ipsi actores talis venditionis licen- tiam ex suis privilegiis seu opificii juribus singularibus non habent, sed praeter haec sibi usurpant quo jure quod sibi sumunt, aliis quibus nullum jus commune aut speciale resistit, prohibent. AEquitatem illan observant quod alteri non invideri debeat, quo ipsimet utimur l. 1. tot. tit.
additio. non indefinite mactationem peeudum prohiberi (illa enim proprie adopificium carnariorum ſpectat, nec ſine ea aut popinæ ſervire, aut o- piſicium civibus præſtare poſſunt) ſed illam, quæ cum venditione car- nis in macello ad pondus conjuncta eſt, unde hæc verba junguntur Schlachten und Verkauffen. Abunde jam demonſtratum, illam per- tinere ad carnem recentem, de cujus venditione actum, quando decre- ta proceſſerunt, ideo non aliter quam de ſubjecta materia accipi que- unt. Supereſt ut de altero capite præſentis litis ſpeciatim videamus, concernente pecudum viventium, venditionem. Circa hoc jus pro- hibendi nullum apparet à parte actorum. Nec en im ſuper iis mercimo- nium his ullo ſtatuto, privilegio aut ſimili indultu conceſſum eſt, ut ſoli poſſent idem exercere aut alios ab eo removere. Ad quod proban- dum ſatis eſt, nullum in id demonſtrari literam aut ſyllabam. Nam u- bi actor caret jure agendi, inanis eſt actio, & ille à limite judicii repel- lendus, etſi nihil à reo opponitur. Felin. ad c., ſuper his numer. 18. x. de Accuſat. Cravett. conſil. 182. numer. 8. Ratio hoc cuivis dictat, quod ces- ſante tali jure ex quo ſoli alicui eſt facultas, ceſſat jus alios prohibendi. Et ſi accuratius examinabitur hæc res, nec quidem jus id mercimonium exercendi Laniones habent, nedum ut ſoli exerceant. Haud in ipſorũ privilegiis ullo verbo ejus facta reperitur licentia ut deficiente lege & jus deficit, nec opificio eorum cohæret, imô potius alienum eſt, cum illi conveniat, mactata pecora & ex iis carnes vendere macello. Ven- ditio autem vivorum pecorum non eſt opificii ſed mercaturæ genꝰ nec in macello fit, ſed ubique. Nec modo deficit á parte actorum jus pro- hibendi, ſed nec eſt à parte reorum cauſa, eos ab iſto mercimonio ex- cludendi. Quod enim ad commercia attinet, ſunt illa juris gentium, liberæ facultatis, nec ex iis alicui quidquam ſine juſta cauſa adimendũ aut præcludendum l. 1. l. 2. C. de commerc. l. an C. de Monopol. In talibus, quæ naturali gentiũ jure licita ſunt, eam ex naturali ratione, quæ ſum- ma lexeſt, petitam uſurpamus regulam. Licitum eſſe & manere quod non reperitur prohibitũ. Quando ipſi actores talis venditionis licen- tiam ex ſuis privilegiis ſeu opificii juribus ſingularibus non habent, ſed præter hæc ſibi uſurpant quo jure quod ſibi ſumunt, aliis quibus nullum jus commune aut ſpeciale reſiſtit, prohibent. Æquitatem illã obſervant quod alteri non invideri debeat, quo ipſimet utimur l. 1. tot. tit.
<TEI> <text> <body> <div n="1"> <div n="2"> <div n="3"> <p><pb facs="#f0132" n="122"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">additio.</hi></hi></fw><lb/><hi rendition="#aq">non indefinite mactationem peeudum prohiberi (illa enim proprie ad<lb/> opificium carnariorum ſpectat, nec ſine ea aut popinæ ſervire, aut o-<lb/> piſicium civibus præſtare poſſunt) ſed illam, quæ cum venditione car-<lb/> nis in macello ad pondus conjuncta eſt, unde hæc verba junguntur</hi><lb/> Schlachten und Verkauffen. <hi rendition="#aq">Abunde jam demonſtratum, illam per-<lb/> tinere ad carnem recentem, de cujus venditione actum, quando decre-<lb/> ta proceſſerunt, ideo non aliter quam de ſubjecta materia accipi que-<lb/> unt. Supereſt ut de altero capite præſentis litis ſpeciatim videamus,<lb/> concernente pecudum viventium, venditionem. Circa hoc jus pro-<lb/> hibendi nullum apparet à parte actorum. Nec en im ſuper iis mercimo-<lb/> nium his ullo ſtatuto, privilegio aut ſimili indultu conceſſum eſt, ut<lb/> ſoli poſſent idem exercere aut alios ab eo removere. Ad quod proban-<lb/> dum ſatis eſt, nullum in id demonſtrari literam aut ſyllabam. Nam u-<lb/> bi actor caret jure agendi, inanis eſt actio, & ille à limite judicii repel-<lb/> lendus, etſi nihil à reo opponitur. <hi rendition="#i">Felin. ad c., ſuper his numer. 18. x. de<lb/> Accuſat. Cravett. conſil. 182. numer. 8.</hi> Ratio hoc cuivis dictat, quod ces-<lb/> ſante tali jure ex quo ſoli alicui eſt facultas, ceſſat jus alios prohibendi.<lb/> Et ſi accuratius examinabitur hæc res, nec quidem jus id mercimonium<lb/> exercendi Laniones habent, nedum ut ſoli exerceant. Haud in ipſorũ<lb/> privilegiis ullo verbo ejus facta reperitur licentia ut deficiente lege &<lb/> jus deficit, nec opificio eorum cohæret, imô potius alienum eſt, cum<lb/> illi conveniat, mactata pecora & ex iis carnes vendere macello. Ven-<lb/> ditio autem vivorum pecorum non eſt opificii ſed mercaturæ genꝰ nec<lb/> in macello fit, ſed ubique. Nec modo deficit á parte actorum jus pro-<lb/> hibendi, ſed nec eſt à parte reorum cauſa, eos ab iſto mercimonio ex-<lb/> cludendi. Quod enim ad commercia attinet, ſunt illa juris gentium,<lb/> liberæ facultatis, nec ex iis alicui quidquam ſine juſta cauſa adimendũ<lb/> aut præcludendum <hi rendition="#i">l. 1. l. 2. C. de commerc. l. an C. de Monopol.</hi> In talibus,<lb/> quæ naturali gentiũ jure licita ſunt, eam ex naturali ratione, quæ ſum-<lb/> ma lexeſt, petitam uſurpamus regulam. Licitum eſſe & manere quod<lb/> non reperitur prohibitũ. Quando ipſi actores talis venditionis licen-<lb/> tiam ex ſuis privilegiis ſeu opificii juribus ſingularibus non habent,<lb/> ſed præter hæc ſibi uſurpant quo jure quod ſibi ſumunt, aliis quibus<lb/> nullum jus commune aut ſpeciale reſiſtit, prohibent. Æquitatem illã<lb/> obſervant quod alteri non invideri debeat, quo ipſimet utimur <hi rendition="#i">l. 1. tot.</hi></hi><lb/> <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">tit.</hi></hi></fw><lb/></p> </div> </div> </div> </body> </text> </TEI> [122/0132]
additio.
non indefinite mactationem peeudum prohiberi (illa enim proprie ad
opificium carnariorum ſpectat, nec ſine ea aut popinæ ſervire, aut o-
piſicium civibus præſtare poſſunt) ſed illam, quæ cum venditione car-
nis in macello ad pondus conjuncta eſt, unde hæc verba junguntur
Schlachten und Verkauffen. Abunde jam demonſtratum, illam per-
tinere ad carnem recentem, de cujus venditione actum, quando decre-
ta proceſſerunt, ideo non aliter quam de ſubjecta materia accipi que-
unt. Supereſt ut de altero capite præſentis litis ſpeciatim videamus,
concernente pecudum viventium, venditionem. Circa hoc jus pro-
hibendi nullum apparet à parte actorum. Nec en im ſuper iis mercimo-
nium his ullo ſtatuto, privilegio aut ſimili indultu conceſſum eſt, ut
ſoli poſſent idem exercere aut alios ab eo removere. Ad quod proban-
dum ſatis eſt, nullum in id demonſtrari literam aut ſyllabam. Nam u-
bi actor caret jure agendi, inanis eſt actio, & ille à limite judicii repel-
lendus, etſi nihil à reo opponitur. Felin. ad c., ſuper his numer. 18. x. de
Accuſat. Cravett. conſil. 182. numer. 8. Ratio hoc cuivis dictat, quod ces-
ſante tali jure ex quo ſoli alicui eſt facultas, ceſſat jus alios prohibendi.
Et ſi accuratius examinabitur hæc res, nec quidem jus id mercimonium
exercendi Laniones habent, nedum ut ſoli exerceant. Haud in ipſorũ
privilegiis ullo verbo ejus facta reperitur licentia ut deficiente lege &
jus deficit, nec opificio eorum cohæret, imô potius alienum eſt, cum
illi conveniat, mactata pecora & ex iis carnes vendere macello. Ven-
ditio autem vivorum pecorum non eſt opificii ſed mercaturæ genꝰ nec
in macello fit, ſed ubique. Nec modo deficit á parte actorum jus pro-
hibendi, ſed nec eſt à parte reorum cauſa, eos ab iſto mercimonio ex-
cludendi. Quod enim ad commercia attinet, ſunt illa juris gentium,
liberæ facultatis, nec ex iis alicui quidquam ſine juſta cauſa adimendũ
aut præcludendum l. 1. l. 2. C. de commerc. l. an C. de Monopol. In talibus,
quæ naturali gentiũ jure licita ſunt, eam ex naturali ratione, quæ ſum-
ma lexeſt, petitam uſurpamus regulam. Licitum eſſe & manere quod
non reperitur prohibitũ. Quando ipſi actores talis venditionis licen-
tiam ex ſuis privilegiis ſeu opificii juribus ſingularibus non habent,
ſed præter hæc ſibi uſurpant quo jure quod ſibi ſumunt, aliis quibus
nullum jus commune aut ſpeciale reſiſtit, prohibent. Æquitatem illã
obſervant quod alteri non invideri debeat, quo ipſimet utimur l. 1. tot.
tit.
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools ?Language Resource Switchboard?FeedbackSie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden. Kommentar zur DTA-AusgabeDieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.
|
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden. Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des § 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
2007–2024 Deutsches Textarchiv, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften.
Kontakt: redaktion(at)deutschestextarchiv.de. |