Finen, Eberhard: Kläglicher Sterbe-Wunsch Pauli als Ein Wunsch eines Hohen in der Welt. Braunschweig, 1706.
bis, Ex Vobis, Auditores, eos appello testes, qvi omnia haec magis me perspexerunt. Et peccarem, ut mihi persvadeo, tum in hanc vestram notitiam, tum in sanctissimos manes, si longius hic evagarer in amplissimum campum, qvi non ad Istrum, non ultra Alpes, aut alibi locorum procul a nobis constitutus fuit, sed heic potissimum intra Brunsvicenses oras, atqve adeo in omnium vel infimorum civium oculis aperte patuit. Hoc tamen pace vestra non praetereo, qvod CHRISTIANUS Noster non modo Christianae arti, seu doctrinam seu usum poscas, exemplo perqvam raro se dediderit; sed etiam Musas nostras, pacis illas fidelissimas administras, habuerit in pretio, qvodqve dignatus sit eas & salutare familiariter & interius cognoscere, sicqve nihil honesti otii fecerit reliqvum, qvo cetera, eaqve graviora pacis studia utiliter dispungi sensit. Ecce otiosum Principem, nec tamen minus otiosum, qvam cum otiosus fuit! Ecce Principem tranqvillum, qvietum, placidum, mitem, uno verbo, pacificum! Sed tamen ita, ut, si materiam laudis ex bello qvaeras; non hostes, non arma, non acies, non praelia, non deniqve victoria ei defuerit. Bellandum fuit Nostro diu satis cum adversario qvodam valde infesto ac pertinaci, & parum qvietis concedente, nec semel pactas rumpente inducias. Qvis ille hostis tam improbus? valetudo corporis atqve morbus, affligens Ducis Optimi membra, & ipsum qvoque generosissimum spiritum non parum afficiens, eo gravior hostis, qvo propior atqve intimior. Nec solus ille bella movit, sed sociis cinctus bene multis, cum vita ipsam qvoque animam petentibus. Qvae arma Noster opposuit? Patientiam & divinam consolationem. Qvo ordine? Ab una parte stabat agnitio voluntatis Dei: ab altera, pectoris innocentia, &, cum illa non satis valeret, fiducia in Salvatoris innocentissimi defixa merito, erat in subsidiis multo firmissimis. Aciem claudebat spes, aliqvando vel in hoc, vel altero saltem aevo evadendi ex omni malorum turba & colluvie. Cum autem fiebat, ut simul omnes omnino adversarii velut agmine facto incurrerent, omnemque vim adhiberent; ut par esse posset universis, cunctam istorum armorum copiam atque opem collegit in unum, precibusque ardentissimis Christiano more CHRISTIANUS praeliatus est, tandemque immortales triumphos obtinuit. Ecce ergo bellico- bis, Ex Vobis, Auditores, eos appello testes, qvi omnia haec magis me perspexerunt. Et peccarem, ut mihi persvadeo, tum in hanc vestram notitiam, tum in sanctissimos manes, si longius hic evagarer in amplissimum campum, qvi non ad Istrum, non ultra Alpes, aut alibi locorum procul à nobis constitutus fuit, sed hîc potissimum intra Brunsvicenses oras, atqve adeò in omnium vel infimorum civium oculis aperte patuit. Hoc tamen pace vestra non praetereo, qvod CHRISTIANUS Noster non modo Christianae arti, seu doctrinam seu usum poscas, exemplo perqvam raro se dediderit; sed etiam Musas nostras, pacis illas fidelissimas administras, habuerit in pretio, qvodqve dignatus sit eas & salutare familiariter & interius cognoscere, sicqve nihil honesti otii fecerit reliqvum, qvo cetera, eaqve graviora pacis studia utiliter dispungi sensit. Ecce otiosum Principem, nec tamen minus otiosum, qvam cum otiosus fuit! Ecce Principem tranqvillum, qvietum, placidum, mitem, uno verbo, pacificum! Sed tamen ita, ut, si materiam laudis ex bello qvaeras; non hostes, non arma, non acies, non praelia, non deniqve victoria ei defuerit. Bellandum fuit Nostro diu satis cum adversario qvodam valde infesto ac pertinaci, & parum qvietis concedente, nec semel pactas rumpente inducias. Qvis ille hostis tam improbus? valetudo corporis atqve morbus, affligens Ducis Optimi membra, & ipsum qvoque generosissimum spiritum non parum afficiens, eo gravior hostis, qvo propior atqve intimior. Nec solus ille bella movit, sed sociis cinctus bene multis, cum vitâ ipsam qvoque animam petentibus. Qvae arma Noster opposuit? Patientiam & divinam consolationem. Qvo ordine? Ab unâ parte stabat agnitio voluntatis Dei: ab alterâ, pectoris innocentia, &, cum illa non satis valeret, fiducia in Salvatoris innocentissimi defixa merito, erat in subsidiis multo firmissimis. Aciem claudebat spes, aliqvando vel in hoc, vel altero saltem aevo evadendi ex omni malorum turba & colluvie. Cum autem fiebat, ut simul omnes omnino adversarii velut agmine facto incurrerent, omnemque vim adhiberent; ut par esse posset universis, cunctam istorum armorum copiam atque opem collegit in unum, precibusque ardentissimis Christiano more CHRISTIANUS praeliatus est, tandemque immortales triumphos obtinuit. Ecce ergo bellico- <TEI> <text> <body> <div> <p><pb facs="#f0073"/> bis, Ex Vobis, Auditores, eos appello testes, qvi omnia haec magis me perspexerunt. Et peccarem, ut mihi persvadeo, tum in hanc vestram notitiam, tum in sanctissimos manes, si longius hic evagarer in amplissimum campum, qvi non ad Istrum, non ultra Alpes, aut alibi locorum procul à nobis constitutus fuit, sed hîc potissimum intra Brunsvicenses oras, atqve adeò in omnium vel infimorum civium oculis aperte patuit. Hoc tamen pace vestra non praetereo, qvod CHRISTIANUS Noster non modo Christianae arti, seu doctrinam seu usum poscas, exemplo perqvam raro se dediderit; sed etiam Musas nostras, pacis illas fidelissimas administras, habuerit in pretio, qvodqve dignatus sit eas & salutare familiariter & interius cognoscere, sicqve nihil honesti otii fecerit reliqvum, qvo cetera, eaqve graviora pacis studia utiliter dispungi sensit. Ecce otiosum Principem, nec tamen minus otiosum, qvam cum otiosus fuit! Ecce Principem tranqvillum, qvietum, placidum, mitem, uno verbo, pacificum! Sed tamen ita, ut, si materiam laudis ex bello qvaeras; non hostes, non arma, non acies, non praelia, non deniqve victoria ei defuerit. Bellandum fuit Nostro diu satis cum adversario qvodam valde infesto ac pertinaci, & parum qvietis concedente, nec semel pactas rumpente inducias. Qvis ille hostis tam improbus? valetudo corporis atqve morbus, affligens Ducis Optimi membra, & ipsum qvoque generosissimum spiritum non parum afficiens, eo gravior hostis, qvo propior atqve intimior. Nec solus ille bella movit, sed sociis cinctus bene multis, cum vitâ ipsam qvoque animam petentibus. Qvae arma Noster opposuit? Patientiam & divinam consolationem. Qvo ordine? Ab unâ parte stabat agnitio voluntatis Dei: ab alterâ, pectoris innocentia, &, cum illa non satis valeret, fiducia in Salvatoris innocentissimi defixa merito, erat in subsidiis multo firmissimis. Aciem claudebat spes, aliqvando vel in hoc, vel altero saltem aevo evadendi ex omni malorum turba & colluvie. Cum autem fiebat, ut simul omnes omnino adversarii velut agmine facto incurrerent, omnemque vim adhiberent; ut par esse posset universis, cunctam istorum armorum copiam atque opem collegit in unum, precibusque ardentissimis Christiano more CHRISTIANUS praeliatus est, tandemque immortales triumphos obtinuit. Ecce ergo bellico- </p> </div> </body> </text> </TEI> [0073]
bis, Ex Vobis, Auditores, eos appello testes, qvi omnia haec magis me perspexerunt. Et peccarem, ut mihi persvadeo, tum in hanc vestram notitiam, tum in sanctissimos manes, si longius hic evagarer in amplissimum campum, qvi non ad Istrum, non ultra Alpes, aut alibi locorum procul à nobis constitutus fuit, sed hîc potissimum intra Brunsvicenses oras, atqve adeò in omnium vel infimorum civium oculis aperte patuit. Hoc tamen pace vestra non praetereo, qvod CHRISTIANUS Noster non modo Christianae arti, seu doctrinam seu usum poscas, exemplo perqvam raro se dediderit; sed etiam Musas nostras, pacis illas fidelissimas administras, habuerit in pretio, qvodqve dignatus sit eas & salutare familiariter & interius cognoscere, sicqve nihil honesti otii fecerit reliqvum, qvo cetera, eaqve graviora pacis studia utiliter dispungi sensit. Ecce otiosum Principem, nec tamen minus otiosum, qvam cum otiosus fuit! Ecce Principem tranqvillum, qvietum, placidum, mitem, uno verbo, pacificum! Sed tamen ita, ut, si materiam laudis ex bello qvaeras; non hostes, non arma, non acies, non praelia, non deniqve victoria ei defuerit. Bellandum fuit Nostro diu satis cum adversario qvodam valde infesto ac pertinaci, & parum qvietis concedente, nec semel pactas rumpente inducias. Qvis ille hostis tam improbus? valetudo corporis atqve morbus, affligens Ducis Optimi membra, & ipsum qvoque generosissimum spiritum non parum afficiens, eo gravior hostis, qvo propior atqve intimior. Nec solus ille bella movit, sed sociis cinctus bene multis, cum vitâ ipsam qvoque animam petentibus. Qvae arma Noster opposuit? Patientiam & divinam consolationem. Qvo ordine? Ab unâ parte stabat agnitio voluntatis Dei: ab alterâ, pectoris innocentia, &, cum illa non satis valeret, fiducia in Salvatoris innocentissimi defixa merito, erat in subsidiis multo firmissimis. Aciem claudebat spes, aliqvando vel in hoc, vel altero saltem aevo evadendi ex omni malorum turba & colluvie. Cum autem fiebat, ut simul omnes omnino adversarii velut agmine facto incurrerent, omnemque vim adhiberent; ut par esse posset universis, cunctam istorum armorum copiam atque opem collegit in unum, precibusque ardentissimis Christiano more CHRISTIANUS praeliatus est, tandemque immortales triumphos obtinuit. Ecce ergo bellico-
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/finen_sterbewunsch_1707 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/finen_sterbewunsch_1707/73 |
| Zitationshilfe: | Finen, Eberhard: Kläglicher Sterbe-Wunsch Pauli als Ein Wunsch eines Hohen in der Welt. Braunschweig, 1706, S. . In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/finen_sterbewunsch_1707/73>, abgerufen am 04.12.2024. |
