Birken, Sigmund von: Die Fried-erfreuete Teutonje. Nürnberg, 1652.XIIX. Alterum latus Casia virgo, aegide achasta formida- Eant. hoc. nostrae. lumine. noctes. nam & Noctua ibi erat acu appicta. Ea avis sacra Palladi fer- Rhetora, Rectoremq olim mirata Lycea, sudantemq in Agone audiit Argyrope. Nunc quoq Te Phoebo gaudet Parnassus ad Elmum. Scriberis a Doctisscribere-doctamanus. Numina digna typis, cuipraela typographa curae. Palladium loquitur Bibliotheca Ducem. XIX. Succedebat Teutillis sive Patrii Sermonis Genius- Ach mich erfreut/ O Fürst/ dein treuestes Befreyen/ mich deine Teutsche Sprach/ die deiner nit vergisst. Nun mehr darf ich mich nicht vor fremden Sprachenscheuen/ weil meine Zier/ O Held/ durch dich gezierter ist. Es mögen andre nun mir Neid und Abgunst dräuen: Ich bin beglückt genug/ weil du mir gnädig bist. Ach + + + 3
XIIX. Alterum latus Caſia virgo, ægide achaſtâ formida- Eant. hoc. nostræ. lumine. noctes. nam & Noctua ibi erat acu appicta. Ea avis ſacra Palladi fer- Rhetora, Rectoremq́ olim mirata Lycéa, ſudantemq́ in Agone audiit Argyrope. Nunc quoq Te Phœbo gaudet Parnaſſus ad Elmum. Scriberis à Doctisſcribere-doctamanus. Numina digna typis, cuipræla typographa curæ. Palladium loquitur Bibliotheca Ducem. XIX. Succedebat Teutillis ſive Patrii Sermonis Genius- Ach mich erfreut/ O Fuͤrſt/ dein treueſtes Befreyen/ mich deine Teutſche Sprach/ die deiner nit vergiſſt. Nun mehr darf ich mich nicht vor fremden Sprachenſcheuen/ weil meine Zier/ O Held/ durch dich gezierter iſt. Es moͤgen andre nun mir Neid und Abgunſt draͤuen: Ich bin begluͤckt genug/ weil du mir gnaͤdig biſt. Ach † † † 3
<TEI> <text> <front> <div> <pb facs="#f0027"/> <p> <hi rendition="#aq">XIIX. <hi rendition="#i">A</hi>lterum latus <hi rendition="#i">Caſia virgo</hi>, ægide achaſtâ formida-<lb/> bilis, fæmineo pectore viriles animos tegens, eingebat. Nec<lb/> ſatis audenter in eam me ſpectabundum vidiſſes, dum verebar,<lb/> ut facies mihi <hi rendition="#i">Gorgone conſpectâ, ſaxo concreſcat oborto</hi> (<hi rendition="#i">Ovid. Me-<lb/> tam. 5, 202.</hi>) In haſtæ ſummitate pendebat appluſtre ſericum,<lb/> cærulei coloris, cui intexta quoque erat, quæ in frontiſpicio<lb/> ædis, <hi rendition="#i">Selenes</hi> figura, <hi rendition="#i">diſerimine ſecta bicorni.</hi> (<hi rendition="#i">Virg. Epigr.</hi>) cum hac<lb/> Epigraphâ:</hi> </p><lb/> <lg type="poem"> <l> <hi rendition="#k"> <hi rendition="#aq">Eant. hoc. nostræ. lumine. noctes.</hi> </hi> </l> </lg><lb/> <p> <hi rendition="#aq">nam & Noctua ibi erat acu appicta. Ea avis ſacra Palladi fer-<lb/> tur, Vigilantiæ Symbolum. In hujus enim Divæ caſtris ſtipen-<lb/> dia meriturus, ſomni parcus eſt & ‒ <hi rendition="#i">nocturno exſomnis olivo Im-<lb/> moritur. (Caſſ. Parm. Epigr.</hi>) Sed & in læva iſtâc baſis planitie ex-<lb/> arata erant vorſa quædam, hujus tenoris:</hi> </p><lb/> <lg type="poem"> <l> <hi rendition="#aq">Rhetora, Rectorem<hi rendition="#i">q́ olim mirata Lycéa,</hi></hi> </l><lb/> <l> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">ſudantemq́ in</hi> Agone <hi rendition="#i">audiit A</hi>rgyrope.</hi> </l><lb/> <l><hi rendition="#i">Nunc quoq Te Phœbo gaudet Parnaſſus ad</hi> Elmum.</l><lb/> <l> <hi rendition="#i">Scriberis à Doctisſcribere-doctamanus.</hi> </l><lb/> <l><hi rendition="#i">Numina digna typis, cuipræla</hi><hi rendition="#k">t</hi>ypographa <hi rendition="#i">curæ.</hi></l><lb/> <l><hi rendition="#i">Palladium loquitur</hi> Bibliotheca <hi rendition="#i">Ducem.</hi></l> </lg><lb/> <p> <hi rendition="#aq">XIX. Succedebat <hi rendition="#i">Teutillis</hi> ſive Patrii Sermonis Genius-<lb/> viridi habitu inſignis, <hi rendition="#i">Os humerosq́ Deæſimilis</hi> (<hi rendition="#i">Virg. Æn. 1, 602.</hi>)<lb/> cincinnis in orbem fractis circa ejus lacteas, ſed & purpuratas,<lb/> genas liberè luxuriantibus: adeò in Statuâ effinxerat, augeſcen-<lb/> tem indies & jam liberiorem Vernaculæ venuſtatem, ingenio-<lb/> ſus artifex. Præterea caput obſidebat corolla, laureis myrteisq́;<lb/> frondibus inter ſequaces hederas, contexta. Vultus autem<lb/> rectà in vultum Principis, tanquam ad cynoſuram ſuam de-<lb/> votiſſimè converſus, ‒ <hi rendition="#i">obtutu hærebat defixus in uno. (ibid, v. 509.</hi>)<lb/> Nec Elogium deerat, quod Schedæ oblongæ inſcribtum dextera<lb/> ſuper caput elevabat, hoc argumento:</hi> </p><lb/> <lg type="poem"> <l>Ach mich erfreut/ O Fuͤrſt/ dein treueſtes <hi rendition="#fr">Befreyen/</hi><ref target="#*"/></l><lb/> <l>mich deine <hi rendition="#fr">Teutſche Sprach/</hi> die <hi rendition="#fr">deiner nit vergiſſt</hi><ref target="#*"/>.</l><lb/> <l> <hi rendition="#fr">Nun mehr darf ich mich nicht vor fremden Sprachenſcheuen/</hi> </l><lb/> <l> <hi rendition="#fr">weil meine Zier/ O Held/ durch dich gezierter iſt.</hi> </l><lb/> <l> <hi rendition="#fr">Es moͤgen andre nun mir Neid und Abgunſt draͤuen:</hi> </l><lb/> <l> <hi rendition="#fr">Ich bin begluͤckt genug/ weil du mir gnaͤdig biſt.</hi> </l><lb/> <fw place="bottom" type="sig">† † † 3</fw> <fw place="bottom" type="catch">Ach</fw><lb/> </lg> </div> </front> </text> </TEI> [0027]
XIIX. Alterum latus Caſia virgo, ægide achaſtâ formida-
bilis, fæmineo pectore viriles animos tegens, eingebat. Nec
ſatis audenter in eam me ſpectabundum vidiſſes, dum verebar,
ut facies mihi Gorgone conſpectâ, ſaxo concreſcat oborto (Ovid. Me-
tam. 5, 202.) In haſtæ ſummitate pendebat appluſtre ſericum,
cærulei coloris, cui intexta quoque erat, quæ in frontiſpicio
ædis, Selenes figura, diſerimine ſecta bicorni. (Virg. Epigr.) cum hac
Epigraphâ:
Eant. hoc. nostræ. lumine. noctes.
nam & Noctua ibi erat acu appicta. Ea avis ſacra Palladi fer-
tur, Vigilantiæ Symbolum. In hujus enim Divæ caſtris ſtipen-
dia meriturus, ſomni parcus eſt & ‒ nocturno exſomnis olivo Im-
moritur. (Caſſ. Parm. Epigr.) Sed & in læva iſtâc baſis planitie ex-
arata erant vorſa quædam, hujus tenoris:
Rhetora, Rectoremq́ olim mirata Lycéa,
ſudantemq́ in Agone audiit Argyrope.
Nunc quoq Te Phœbo gaudet Parnaſſus ad Elmum.
Scriberis à Doctisſcribere-doctamanus.
Numina digna typis, cuipræla typographa curæ.
Palladium loquitur Bibliotheca Ducem.
XIX. Succedebat Teutillis ſive Patrii Sermonis Genius-
viridi habitu inſignis, Os humerosq́ Deæſimilis (Virg. Æn. 1, 602.)
cincinnis in orbem fractis circa ejus lacteas, ſed & purpuratas,
genas liberè luxuriantibus: adeò in Statuâ effinxerat, augeſcen-
tem indies & jam liberiorem Vernaculæ venuſtatem, ingenio-
ſus artifex. Præterea caput obſidebat corolla, laureis myrteisq́;
frondibus inter ſequaces hederas, contexta. Vultus autem
rectà in vultum Principis, tanquam ad cynoſuram ſuam de-
votiſſimè converſus, ‒ obtutu hærebat defixus in uno. (ibid, v. 509.)
Nec Elogium deerat, quod Schedæ oblongæ inſcribtum dextera
ſuper caput elevabat, hoc argumento:
Ach mich erfreut/ O Fuͤrſt/ dein treueſtes Befreyen/
mich deine Teutſche Sprach/ die deiner nit vergiſſt.
Nun mehr darf ich mich nicht vor fremden Sprachenſcheuen/
weil meine Zier/ O Held/ durch dich gezierter iſt.
Es moͤgen andre nun mir Neid und Abgunſt draͤuen:
Ich bin begluͤckt genug/ weil du mir gnaͤdig biſt.
Ach
† † † 3
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/birken_friedensvergleich_1652 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/birken_friedensvergleich_1652/27 |
Zitationshilfe: | Birken, Sigmund von: Die Fried-erfreuete Teutonje. Nürnberg, 1652, S. . In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/birken_friedensvergleich_1652/27>, abgerufen am 16.02.2025. |