Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Birken, Sigmund von: Die Fried-erfreuete Teutonje. Nürnberg, 1652.

Bild:
<< vorherige Seite
jam praedulce solum, claras Natalibus Andes
Nostris, jam solemq; meum mea sidera cerno.
Heic inter fontes sacros & flumina nota
&, quae nostra olim didicerunt Carmina, rupes,
post aliquot mea rura videns demiror aristas,
& decus antiquum, tam grati purpura Veris.
Mincius heic somnum suadebat inire susurro,
qui tenera virides praetexit arundine ripas.
Heic ego cantando memini me condere soles,
dum vel densa mihi fructum exspirabat in umbras
arbutus, aut clivus curas portabat apricas.
Et tu noster amor superasti, Mantua, nobis,
tu natale solum. Me, lam bis sidera, cygno,
ö Mater, Natoq; polum das lambere Vati.
Mater magna mihi magis, an Tibi, Gloria, Natus?
Natus ego magnus, sed Tu quoque maxima Mater.
Musa illi causas memora, quo numine subtus
sim monitus, coeli supera ut convexa revisam,
incipiamq; redux in corpus velle reverti,
Non equidem in ficior, patriae Telluris amore
me tactum, tractumq; pie veneramine mentis.
Sed furor alter adest: adflatus numine venei
jam propiore Deae. nec me quoque fama fefellit.
Fortunate Maro, cui fas haec ora tueri,
digna Jovis thalamo ac epulis accumbere Divaum.
O quam Te memorem, Vir go? namq; haut tibi vul-
mortalis, nec vox hominem sonat. o Dea certe! (tus
Quis Deus aut quodnam numen, lumenq; juventae
purpureum & laetos oculis insevit honores?
Num tu, Terra, parens? caelestia cerno, nec ulla
Romula se tantum tellus jactavit alumna,
ignea quam cognatum erexit ad aethera Virtus,
sidcribus mixtam melioris origine Gentis.
Gujus in amplexus ibis? quae pectora flammis
digna tuis uri? quis & inclita brachia figet?
Aut nemo, aut Deus est, aut divo sanguine cretus
& cui cum Divis Mundi divisa potestas.
Tu
P
jam prædulce ſolum, claras Natalibus Andes
Noſtris, jam ſolemq́; meum mea ſidera cerno.
Hîc inter fontes ſacros & flumina nota
&, quæ noſtra olim didicerunt Carmina, rupes,
poſt aliquot mea rura videns demiror ariſtas,
& decus antiquum, tam grati purpura Veris.
Mincius hîc ſomnum ſuadebat inire ſuſurro,
qui tenera virides prætexit arundine ripas.
Hîc ego cantando memini me condere ſoles,
dum vel denſa mihi fructum exſpirabat in umbras
arbutus, aut clivus curas portabat apricas.
Et tu noſter amor ſuperaſti, Mantua, nobis,
tu natale ſolum. Me, lam bis ſidera, cygno,
oͤ Mater, Natoq́; polum das lambere Vati.
Mater magna mihi magis, an Tibi, Gloria, Natus?
Natus ego magnus, ſed Tu quoque maxima Mater.
Muſa illi cauſas memora, quo numine ſubtus
ſim monitus, cœli ſupera ut convexa reviſam,
incipiamq́; redux in corpus velle reverti,
Non equidem in ficior, patriæ Telluris amore
me tactum, tractumq́; pię veneramine mentis.
Sed furor alter adeſt: adflatus numine venî
jam propiore Deæ. nec me quoque fama fefellit.
Fortunate Maro, cui fas hæc ora tueri,
digna Jovis thalamo ac epulis accumbere Divûm.
O quam Te memorem, Vir go? namq; haut tibi vul-
mortalis, nec vox hominem ſonat. ô Dea certè! (tus
Quis Deus aut quodnam numen, lumenq́; juventæ
purpureum & lætos oculis inſevit honores?
Num tu, Terra, parens? cæleſtia cerno, nec ullâ
Romula ſe tantùm tellus jactavit alumnâ,
ignea quam cognatum erexit ad æthera Virtus,
ſidcribus mixtam melioris origine Gentis.
Gujus in amplexùs ibis? quæ pectora flammis
digna tuis uri? quis & inclita brachia figet?
Aut nemo, aut Deus eſt, aut divo ſanguine cretus
& cui cum Divis Mundi diviſa poteſtas.
Tu
P
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <lg type="poem">
            <pb facs="#f0160" n="105"/>
            <l> <hi rendition="#aq">jam prædulce &#x017F;olum, claras Natalibus <hi rendition="#k"><hi rendition="#i">A</hi>ndes</hi></hi> </l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i">No&#x017F;tris, jam &#x017F;olemq&#x0301;; meum mea &#x017F;idera cerno.</hi> </l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i">Hîc inter fontes &#x017F;acros &amp; flumina nota</hi> </l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i">&amp;, quæ no&#x017F;tra olim didicerunt Carmina, rupes,</hi> </l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i">po&#x017F;t aliquot mea rura videns demiror ari&#x017F;tas,</hi> </l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i">&amp; decus antiquum, tam grati purpura Veris.</hi> </l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i"><hi rendition="#k">Mincius</hi> hîc &#x017F;omnum &#x017F;uadebat inire &#x017F;u&#x017F;urro,</hi> </l><lb/>
            <l>qui tenera virides prætexit arundine ripas.</l><lb/>
            <l>Hîc ego cantando memini me condere &#x017F;oles,</l><lb/>
            <l>dum vel den&#x017F;a mihi fructum ex&#x017F;pirabat in umbras</l><lb/>
            <l>arbutus, aut clivus curas portabat apricas.</l><lb/>
            <l>Et tu no&#x017F;ter amor &#x017F;upera&#x017F;ti, <hi rendition="#k">Mantua</hi>, nobis,</l><lb/>
            <l>tu natale &#x017F;olum. Me, lam bis &#x017F;idera, cygno,</l><lb/>
            <l>o&#x0364; Mater, Natoq&#x0301;; polum das lambere Vati.</l><lb/>
            <l>Mater magna mihi magis, an Tibi, Gloria, Natus?</l><lb/>
            <l>Natus ego magnus, &#x017F;ed Tu quoque maxima Mater.</l><lb/>
            <l>Mu&#x017F;a illi cau&#x017F;as memora, quo numine &#x017F;ubtus</l><lb/>
            <l>&#x017F;im monitus, c&#x0153;li &#x017F;upera ut convexa revi&#x017F;am,</l><lb/>
            <l>incipiamq&#x0301;; redux in corpus velle reverti,</l><lb/>
            <l>Non equidem in ficior, patriæ Telluris amore</l><lb/>
            <l>me tactum, tractumq&#x0301;; pi&#x0119; veneramine mentis.</l><lb/>
            <l>Sed furor alter ade&#x017F;t: adflatus numine venî</l><lb/>
            <l>jam propiore Deæ. nec me quoque fama fefellit.</l><lb/>
            <l>Fortunate <hi rendition="#k">Maro</hi>, cui fas hæc ora tueri,</l><lb/>
            <l>digna Jovis thalamo ac epulis accumbere Divûm.</l><lb/>
            <l>O quam Te memorem, <hi rendition="#k">Vir go</hi>? namq; haut tibi vul-</l><lb/>
            <l>mortalis, nec vox hominem &#x017F;onat. ô Dea certè! (tus</l><lb/>
            <l>Quis Deus aut quodnam numen, lumenq&#x0301;; juventæ</l><lb/>
            <l>purpureum &amp; lætos oculis in&#x017F;evit honores?</l><lb/>
            <l>Num tu, Terra, parens? cæle&#x017F;tia cerno, nec ullâ</l><lb/>
            <l>Romula &#x017F;e tantùm tellus jactavit alumnâ,</l><lb/>
            <l>ignea quam cognatum erexit ad æthera Virtus,</l><lb/>
            <l>&#x017F;idcribus mixtam melioris origine Gentis.</l><lb/>
            <l>Gujus in amplexùs ibis? quæ pectora flammis</l><lb/>
            <l>digna tuis uri? quis &amp; inclita brachia figet?</l><lb/>
            <l><hi rendition="#i">A</hi>ut nemo, aut Deus e&#x017F;t, aut divo &#x017F;anguine cretus</l><lb/>
            <l> <hi rendition="#i">&amp; cui cum Divis Mundi divi&#x017F;a pote&#x017F;tas.</hi> </l><lb/>
            <fw place="bottom" type="sig"> <hi rendition="#aq">P</hi> </fw>
            <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">Tu</hi> </fw><lb/>
          </lg>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[105/0160] jam prædulce ſolum, claras Natalibus Andes Noſtris, jam ſolemq́; meum mea ſidera cerno. Hîc inter fontes ſacros & flumina nota &, quæ noſtra olim didicerunt Carmina, rupes, poſt aliquot mea rura videns demiror ariſtas, & decus antiquum, tam grati purpura Veris. Mincius hîc ſomnum ſuadebat inire ſuſurro, qui tenera virides prætexit arundine ripas. Hîc ego cantando memini me condere ſoles, dum vel denſa mihi fructum exſpirabat in umbras arbutus, aut clivus curas portabat apricas. Et tu noſter amor ſuperaſti, Mantua, nobis, tu natale ſolum. Me, lam bis ſidera, cygno, oͤ Mater, Natoq́; polum das lambere Vati. Mater magna mihi magis, an Tibi, Gloria, Natus? Natus ego magnus, ſed Tu quoque maxima Mater. Muſa illi cauſas memora, quo numine ſubtus ſim monitus, cœli ſupera ut convexa reviſam, incipiamq́; redux in corpus velle reverti, Non equidem in ficior, patriæ Telluris amore me tactum, tractumq́; pię veneramine mentis. Sed furor alter adeſt: adflatus numine venî jam propiore Deæ. nec me quoque fama fefellit. Fortunate Maro, cui fas hæc ora tueri, digna Jovis thalamo ac epulis accumbere Divûm. O quam Te memorem, Vir go? namq; haut tibi vul- mortalis, nec vox hominem ſonat. ô Dea certè! (tus Quis Deus aut quodnam numen, lumenq́; juventæ purpureum & lætos oculis inſevit honores? Num tu, Terra, parens? cæleſtia cerno, nec ullâ Romula ſe tantùm tellus jactavit alumnâ, ignea quam cognatum erexit ad æthera Virtus, ſidcribus mixtam melioris origine Gentis. Gujus in amplexùs ibis? quæ pectora flammis digna tuis uri? quis & inclita brachia figet? Aut nemo, aut Deus eſt, aut divo ſanguine cretus & cui cum Divis Mundi diviſa poteſtas. Tu P

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/birken_friedensvergleich_1652
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/birken_friedensvergleich_1652/160
Zitationshilfe: Birken, Sigmund von: Die Fried-erfreuete Teutonje. Nürnberg, 1652, S. 105. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/birken_friedensvergleich_1652/160>, abgerufen am 23.11.2024.