Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713.quidem cum laude, ut factis ipsius ac conatibus felicitas non minus
Qui
quidem cum laude, ut factis ipſius ac conatibus felicitas non minus
Qui
<TEI> <text> <body> <div type="fsProgrammaAcademicum" n="1"> <p> <pb facs="#f0005" n="5"/> <hi rendition="#aq">quidem cum laude, ut factis ipſius ac conatibus felicitas non minus<lb/> quam fama adſpirare videretur. Teſtimonium omni exce ptione<lb/> majus perhibent tot ingenia nobiliſſima, quæ ſub illo ad omne eru-<lb/> ditionis elegantioris pariter ac ſolidioris genus, felicitate in viden-<lb/> da, adoleverunt. Et ſi hæc ipſa deficerent, idem plus ſatis teſta-<lb/> rentur Laubanenſium preces, ſi non & lacrymæ, quibus fidiſſimi<lb/> ſui <hi rendition="#i">Hoffmanni</hi> diſceſſum remorari, vel plane avertere contendebant.<lb/> Adeſto itaque grata poſteritas, cineribus que Hoffmanni inſcribe:<lb/><hi rendition="#i">Diu & bene.</hi> Aſt ſola noſtra Zittavia literas illas primas ſibi repo-<lb/> ſcere videtur, <hi rendition="#i">Bene at non diu</hi>, ſcriptura. Bene heic muneri dif-<lb/> ficillimo præfuit. In docendo enim nihil eorum omiſit, quæ ju-<lb/> ventuti vel neceſſaria, vel ſalutaria eſſe cognoverat. In perficiendis<lb/> laboribus aliis, tam alacrem, tam que impigrum ac indefeſſum ſeſe<lb/> præſtitit, ut ſæpe cibo & ſomno abſtineret, operæ ſuæ, cui inten-<lb/> tus erat, manum ultimam impoſiturus. Nemo unquam diſcipli-<lb/> nam adſtrictiorem impenſius urſit, nemo gravius exercuit <hi rendition="#i">Hoff-<lb/> manno:</hi> ſed nemo etiam faciliori ſucceſſu, non ſaltem, quod ſeve-<lb/> ritatem blandiſſima quadam humanitate condiret, ſed quod ani-<lb/> madverterent quoque adoleſcentes, nihil inculcari præceptis, quod<lb/> ipſe non exprimeret exemplo. Ut <hi rendition="#i">Euphrates</hi> ille Plinianus huma-<lb/> nitatis, ſic <hi rendition="#i">Hoffmannus</hi> pietatis plenus erat, quam præcipiebat.<lb/> Sed quid hoc bene, ſi non diu? inquis mea Zittavia. Dicam pace<lb/> tua: <hi rendition="#i">Sat diu, ſi ſat bene</hi>! An planetam hunc aut illum propterea præ-<lb/> feres ſoli, quod ille vix aliquot luſtris iter ſuum abſolvit, ad quod<lb/> metiendum, publico orbis lum ini annus ſufficit? Meritis & utili-<lb/> tate, non annorum intercapedine metienda eſt <hi rendition="#i">Hoffmanni</hi> tui vita.<lb/> Quid vero? an nondum credis, <hi rendition="#i">Hoffmannum</hi> tuum & bene & diu<lb/> vixiſſe? Diu tecum vixit, quia bene, ut recte cum <hi rendition="#i">Sprœlingio</hi> Poë-<lb/> ta canamus<hi rendition="#i">:</hi></hi> </p><lb/> <cit> <quote> <lg type="poem"> <l> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Lilium</hi> erat: gratum nobis ſpirabat odorem</hi> </l><lb/> <l> <hi rendition="#aq">Marcuit aſt ſubito, cur? quia lilium erat.;</hi> </l><lb/> <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">Qui</hi> </fw><lb/> </lg> </quote> </cit> </div> </body> </text> </TEI> [5/0005]
quidem cum laude, ut factis ipſius ac conatibus felicitas non minus
quam fama adſpirare videretur. Teſtimonium omni exce ptione
majus perhibent tot ingenia nobiliſſima, quæ ſub illo ad omne eru-
ditionis elegantioris pariter ac ſolidioris genus, felicitate in viden-
da, adoleverunt. Et ſi hæc ipſa deficerent, idem plus ſatis teſta-
rentur Laubanenſium preces, ſi non & lacrymæ, quibus fidiſſimi
ſui Hoffmanni diſceſſum remorari, vel plane avertere contendebant.
Adeſto itaque grata poſteritas, cineribus que Hoffmanni inſcribe:
Diu & bene. Aſt ſola noſtra Zittavia literas illas primas ſibi repo-
ſcere videtur, Bene at non diu, ſcriptura. Bene heic muneri dif-
ficillimo præfuit. In docendo enim nihil eorum omiſit, quæ ju-
ventuti vel neceſſaria, vel ſalutaria eſſe cognoverat. In perficiendis
laboribus aliis, tam alacrem, tam que impigrum ac indefeſſum ſeſe
præſtitit, ut ſæpe cibo & ſomno abſtineret, operæ ſuæ, cui inten-
tus erat, manum ultimam impoſiturus. Nemo unquam diſcipli-
nam adſtrictiorem impenſius urſit, nemo gravius exercuit Hoff-
manno: ſed nemo etiam faciliori ſucceſſu, non ſaltem, quod ſeve-
ritatem blandiſſima quadam humanitate condiret, ſed quod ani-
madverterent quoque adoleſcentes, nihil inculcari præceptis, quod
ipſe non exprimeret exemplo. Ut Euphrates ille Plinianus huma-
nitatis, ſic Hoffmannus pietatis plenus erat, quam præcipiebat.
Sed quid hoc bene, ſi non diu? inquis mea Zittavia. Dicam pace
tua: Sat diu, ſi ſat bene! An planetam hunc aut illum propterea præ-
feres ſoli, quod ille vix aliquot luſtris iter ſuum abſolvit, ad quod
metiendum, publico orbis lum ini annus ſufficit? Meritis & utili-
tate, non annorum intercapedine metienda eſt Hoffmanni tui vita.
Quid vero? an nondum credis, Hoffmannum tuum & bene & diu
vixiſſe? Diu tecum vixit, quia bene, ut recte cum Sprœlingio Poë-
ta canamus:
Lilium erat: gratum nobis ſpirabat odorem
Marcuit aſt ſubito, cur? quia lilium erat.;
Qui
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/360150 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/360150/5 |
Zitationshilfe: | Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713, S. 5. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/360150/5>, abgerufen am 27.07.2024. |